Gister zag ik op BNN 'Je zal het maar hebben' over misofonie... en al bij het introfilmpje dacht ik 'o jee, dat lijkt wel op wat ik heb', en jawel hoor, herkenning na herkenning, dit is wat ik ook heb en niet eens van wist dat het een naam had, laat staan dat het een psychische stoornis is. Eerdere uitzendingen en nieuwsberichten hadden mij kennelijk niet bereikt, maar nu dan toch wel..
Ik denk dat ik een milde variant heb, nu ik er meer over ga lezen denk ik vaak 'o nee zo erg heb ik het niet'. Toch stoort het me wel in het dagelijks leven, en ik heb wel eens overwogen om naar huisarts/psycholoog te gaan om te kijken of er niet iets te doen was aan mijn 'intolerantie voor andere mensen', zoals ik het zelf tot gisteren zou hebben omschreven.
Het begon als kind met het ergeren aan het eetgedrag van mijn moeder. Nog steeds heb ik moeite om met haar aan tafel te zitten. Het liefst loop ik weg. Ik heb me hier altijd voor geschaamd en dit dan ook nooit tegen iemand verteld. Al merkte mijn moeder er natuurlijk wel wat van. Die trok het zich erg aan, misschien omdat ze zelf gewichtsproblemen had.
Later kwam het ergeren aan die ene vriendin die kauwgom in had. Een andere vriendin die altijd aan haar haar zit. Mensen die appeltjes eten in het algemeen (vaak maak ik hier zelf nog grapjes over ook, nu ik weet dat het een naam heeft weet ik niet of ik dat nog zal doen
). Reclames of films met eetgeluiden, onbegrijpelijk dat die gemaakt werden, dacht ik.Ik kan er zoals ik zeg redelijk mee leven, mijn woede onderdrukken of soms toch mijn irritatie kenbaar maken of even weglopen. In de bioscoop of als ik naast iemand zit mijn oor dichthouden. Maar ik heb het ook bij mijn partner, ik kan het geluid van zijn ademhaling slecht verdragen. Ik kan eigenlijk niet naast hem zitten op de bank, niet samen wandelen (ik ga dan meestal iets verder van hem aflopen zodat ik het niet hoor). Ik zou hier zo graag van af willen. Ik denk dan wel eens, 'het zit in mijn hoofd deze ergernis, dan kan ik er toch ook weer mee ophouden'?, het zou het leven zoveel leuker maken... Maar het lukt niet. Als mijn vriend zo naast mij loopt te snuiven zou ik hem willen slaan of weglopen, soms lucht het op om zelf een paar agressieve 'snuifs' te laten horen. Mijn vriend vindt dit raar en vervelend, maar beseft niet dat hij dit gedrag triggert. Of hij weet het wel, maar toch niet hoe het echt zit. En hoe onrustiger ik zelf ben, hoe groter de woede en ergernis is.
Zoals ik zei heb ik er verder in het dagelijks leven niet heel veel last van. Op werk niet, bij uit eten gaan niet, mijn ergernis richt zich ook op specifieke mensen lijkt het (behalve met appeltjes eten, maar dan ga ik gewoon even weg of loop een treincoupe verder). Alleen met mijn partner, moeder en goede vrienden, en daar zou ik toch wel heel graag van af willen. Ik heb nu ook nog heel veel schaamte, durf het mijn partner e.d. niet te vertellen (al denk ik dat mijn moeder zelf misschien ook een vorm hiervan heeft, en die heeft ook last van oorsuizen).
Ik lees dat meerdere mensen het als opluchting zien dat het een naam heeft er meer mensen last van hebben. Ik ben er juist eigenlijk vooral van geschrokken. Dacht dat het gewoon een min of meer onschuldig gekkigheidje van mij was.
Nu vraag ik mij af of therapie mij zou kunnen helpen. Ik zit hier niet echt om te springen. Het liefst zou ik zelf aan de slag gaan met trainingen of oefeningen. Weet een van jullie of dit ook bestaat? Ik las al ergens hoe de therapie eruit ziet, ongeveer (het nare geluid aan iets positiefs koppelen), maar of je dat nou ook kan doe-het-zelf-therapieën? Heeft een van jullie dingen gedaan waardoor het minder erg was?
Ik zie dat dit forumonderdeel niet erg actief is, ik hoop dat toch iemand reageert
